Het begint ’s ochtends al: Wat doe ik op mijn brood? Salami? Dat is vlees, dus niet dier- of klimaatvriendelijk, ook nog eens rood vlees, dus minder goed voor je gezondheid. Kaas dan maar? Daar is melk voor gebruikt van koeien die misschien niet in de wei lopen en ammoniak, stikstof en methaan uitstoten. Chocopasta? Daar zitten veel suikers in en ik hoorde net van een collega dat de hazelnoten erin niet duurzaam verantwoord geplukt worden. Pindakaas dan maar… Wel de 100% variant, want in de normale zit palmolie en zout.
Volgende keuze: hoe ga ik naar de HU? Normaal gesproken ga ik met met het OV, want dat is beter voor het milieu (en we hebben maar 1 auto…) en vanaf het station fiets ik meestal. Ook weer beter voor mijn conditie. Maar nu? Het OV is coronatechnisch risicovoller, mijn man werkt thuis, dus toch maar zittend in mijn benzineslurpende auto CO2-uitstotend naar het USP.
Bijna vergeten: ik moet een mondkapje mee. Ik heb uitwasbare, maar elke week op 60 graden wassen verstookt meer gas. In de wegwerpmondkapjes zit weer plastic. En in mijn voortuin vind ik zo vaak zwerfafval dat ik plastic probeer te minderen. De keuze wordt makkelijk gemaakt: mijn dochters hebben de laatste wasbare mondkapjes mee, dus het wordt een wegwerpmondkapje (leuk woord voor galgje).
Eenmaal op de HU zit ik in de volgende spagaat: de ene helft van mijn klas is aanwezig, de andere helft zit thuis (coronaklachten; quarantaine; anders). In de klas probeer ik mijn aandacht zo goed als het gaat te verdelen over de mensen die er fysiek zijn en de mensen die online aanhaken. De ene keer lukt dit goed: studenten hebben weliswaar niet altijd de camera aan, maar doen actief mee. De volgende les gaat helaas minder soepel. Dat blijkt als ik een online student vraag om een antwoord te geven en dat hij het antwoord van de vorige opdracht geeft…
Als ik de krantenberichten moet geloven, zitten ook de studenten met dilemma’s: kom ik met klachten naar de les/toets, of blijf ik thuis en mis ik dan essentiële dingen in de les of zelfs toetskansen? Het persoonlijke contact loopt een student dan ook mis en dat is weer broodnodig om de motivatie vast te houden. Ik zie deze worsteling in de media voorbij komen op zowel nu.nl als bij Trajectum voor de HU. Eigenlijk hoop ik dat studenten met klachten kiezen voor thuisblijven en dat ze weten dat ze bij de examencommissie een extra kans voor een toets kunnen aanvragen. Maar ja, dan moet je wel weer wachten totdat die extra kans is toegekend en ingepland wordt…
Vervolgens loop ik door het gebouw en zie ik mensen zonder mondkapje lopen. Ga ik ze aanspreken? Of heb ik geen zin in ruzie en doe ik alsof mijn neus bloedt? Besloten dat ik in de gebouwen wel mensen aanspreek (want docent en voorbeeldfunctie), maar in de supermarkten toch maar niet.
Pfffff.
Iemand die mij in de kerstvakantie een lesje turnen of yoga kan geven? Sporten schijnt niet alleen goed te zijn voor je lichaam, maar ook voor je geest. Dan kan ik fysiek en mentaal flexibel het nieuwe jaar in ;-).
Fijne feestdagen!
Photo by Oksana Taran on Unsplash
Farmakunde4you 
Vooral het eerste gedeelte is heel herkenbaar voor mij. Een juiste keuze lijkt onmogelijk, niets is gewoon een ja of nee. Ik probeer het een beetje los te laten omdat het geen leven is anders. Wel bewust blijven natuurlijk maar ik laat daarin mijn perfectionisme varen, omdat bij bijna alles onmogelijk is om 1 juiste keuze te maken😔
LikeLike